TALK! #แดนซอง

Title : TALK!
Paring : Kang Daniel X Yoon Jisung
Rate : PG ! or not?
Note : ตอนแรกก็ไม่ชิป พอได้แต่งไปเรื่องหนึ่ง ชิปเลย 5555555 ขอบคุณแรงบันดาลใจจากทวิตใดทวิตหนึ่งในแท็ก #แดนซอง นี่แหละค่ะ จำไม่ได้แล้ว 55555 // เอ็นจอยรีดดิ้งนะคะ อิอิ้ ♥

_____________________________________________________

เอาจริงๆแล้ว จีซอง ก็ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะต้องมาเป็น โฮสต์ หรอก แต่ก็นะ ความจนน่ะ มันน่ากลัว..

แล้วอีกอย่างนะ งานนี้มันก็เงินดีจนเขาสามารถส่งเงินให้ครอบครัวได้เยอะเลย ถึงจะไม่ค่อยสบายใจ แต่ไม่เหนื่อยกายมันก็ดีกว่าไม่ใช่หรอ อาจจะเปลืองเนื้อเปลืองตัวบ้างนิดหน่อยแต่มันก็คุ้มนะ

และถึงเขาจะเป็นโฮสต์ แต่เขาก็ไม่ได้ขายตัวนะ ไม่เคยเลยแม้สักครั้ง แค่'บริการ'น่ะ

แต่ถึงจะไม่ได้ขายตัว แต่จีซองก็ติดอันดับต้นๆในบรรดาโฮสต์ที่คลับนี้เชียวล่ะ ก็การบริการของเขาน่ะเลื่องลือ พูดเก่งแถมยังรู้จุด ลูกค้าทั้งหญิงชายต่างถูกใจเขากันทั้งนั้น วันๆหนึ่งถูกจองตัวไม่รู้กี่รอบ ค่าตัวเขาถึงได้สูงพอๆกับพวกที่ใช้ตัวแลกเงินไงล่ะ

แต่ไม่ใช่ว่ามันจะไม่เหนื่อยซะทีเดียวหรอกนะ การกล่อมให้ผู้คนคลายเครียดมันก็ต้องใช้สมอง อย่างเช่นวันนี้ในเวลาแค่ไม่กี่ชั่วโมง เขาดูแลลูกค้าไปถึงเจ็ดคน เล่นเอาเกือบเป็นบ้าเหมือนกัน

"จีซอง รับลูกค้าอีกมั้ยเนี่ย"

ผู้จัดการคลับที่ยังดูสาวกว่าวัยเดินเข้ามาถามผมที่นั่งอยู่ในห้องพักส่วนตัว โฮยยยย อยากนอนแล้วเนี่ย -0-

"ไม่ไหวแล้วครับพี่โบอา ฝากบอกทีว่าหมดเวลางานของผมแล้ว"

หลับตาตอบไปขณะที่หัวยังเอนซบกับเบาะโซฟา

"แต่ผมให้หนึ่งแสนนะ"

คุณพระ!! เบิกตาอัตโนมัติ เงินแสนเลยหรอ O[]o ว่าแต่พี่โบอาเสียงแปลกๆป่ะวะ

พอเงยหน้ามาดูถึงได้รู้ว่าไม่ใช่แค่พี่โบอาที่ยืนอยู่หน้าประตู แต่ยังมีเด็กหนุ่มหน้าตี๋ผมสีน้ำตาลอ่อนยืนเท้าขอบประตูด้วยท่าทางที่แสนจะมั่นใจ(เหลือเกิน)อยู่ด้วย เห้ย! ยังดูเด็กอยู่เลยนะ อายุถึงเกณฑ์เข้าคลับได้ด้วยหรอวะ

และผมคงจะทำหน้าสงสัยมากเกินไป จนเด็กนั่นรีบตอบทั้งๆที่ผมยังไม่ทันจะได้ถามอะไรเลย

"ผมอายุ 22 แล้วครับ ไม่ต้องกังวลหรอกหน่า
.
.
... ว่าแต่ยังไงครับ ยินดีบริการผมอีกสักคนมั้ย :) "

ทำหน้าคิดหนักจนพี่โบอาขมุบขมิบปากแบบจับใจความได้ว่า 'หนึ่งแสนเลยนะเว่ย!' เออ หนึ่งแสนเลยนะเว่ย ไม่เห็นจะต้องคิดมากเลย แต่พอเห็นหน้าเด็กนั่นมันก็อดคิดมากไม่ได้อ่ะ แต่แบบ หนึ่งแสนเลยนะ...

"..."

"..."

"โอเคครับ ตกลง"

ตอบพร้อมลอบถอนหายใจไปด้วย เออ จริงๆจะว่าเขาเห็นแก่เงินมันถูกแหละ แต่ลางสังหรณ์มันไม่ค่อยจะดีแปลกๆแฮะ

"งั้นเดี๋ยวเชิญคุณลูกค้าด้านล่างเลยนะครับ เดี๋ยวให้ผู้จัดการนำทางไป เดี๋ยวผมขอจัดการตัวเองให้เรียบ--"

"คุยบนนี้แหละครับ :) "

"ห้ะ!.. ค..ครับ?"

พูดอะไรของมันอยู่ จะบ้าหรอ ไม่ใช่แค่ผมที่งงนะ พี่โบอายังหน้าเหวอไป 2.5วินาที

"คุยบนนี้แหละครับ ..รบกวนด้วยนะครับ ^_^ "

ตอบผมเสร็จแล้วก็หันไปตอบพี่โบอาในประโยคถัดไป ก่อนจะผายมือให้พี่โบอาเป็นเชิงว่า 'ออกไปได้แล้วครับ' จนพี่โบอาต้องยิ้มไฝแห้งแล้วเดินออกไปเงียบๆ

ก่อนจะหันหลังไปปิดประตูแล้วก็ล็อค ล็อค..? เดี๋ยว... ต้องล็อคด้วยหรอ -0-

"คือ.. จะคุยบนนี้จริงๆหรอครับ คือปกติพวกลูกค้าเค้า..เอ่อ.. คือบรรยากาศในห้องพักของพนักงานนี่มัน.."

"ไม่เป็นไรครับ ผมชอบเงียบๆ ข้างล่างคนมันเยอะน่ะ..
.
.
...ตอนแรกว่าจะชวนเปิดห้องแขกแหละ แต่คุณต้องไม่ยอมแน่เลย เลยคุยบนนี้ก็ได้"

เด็กนั่นเน้นเสียงตรงคำว่า คุย จนรู้สึกเหมือนว่ามันไม่ใช่แค่คุยธรรมดาแน่ๆ

"คือว่า.. คุยของคุณ นี่มันคุยแบบไหนกัน"

"เงินหนึ่งแสน คงไม่ใช่แค่คุยเฉยๆหรอกมั้งครับ"

นั่นไง! กูจะบ้า ว่าแล้วเชียวว่ามันแปลกๆ เออ เขาผิดเองที่ไม่นึกเอะใจก่อนว่าคนบ้าอะไรมันจะยอมทุ่มเงินแสนเพื่อมานั่งคุยกับเขาเฉยๆ

"คือ.. ผมว่าผมบอกในประวัติพนักงานชัดเจนนะครับว่าไม่รับบริการขั้นมีสัมพันธ์ลึกซึ้ง.."

"ครับ อ่านแล้ว แต่ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ :) "

ว้อท?! แทบจะเป็นลมกับคำตอบ โตมาแบบไหนถึงได้เป็นคนไม่สนโลกแบบนี้วะ

"เอ่อ.. งั้นถ้าผมจะปฏิเสธ--"

"ช้าไปแล้วครับ"

การตัดสินใจของเขามันช้าไปแถมเด็กนั่นยังก้าวขาไวปานไถสเก็ตบอร์ด เผลอแป๊บเดียวก็มายืนอยู่ข้างหน้าเขาแล้ว เออ พอมายืนข้างหน้าแบบนี้ก็พบว่าเด็กนี่ตัวใหญ่กว่าเยอะเลย คิดแล้วเปอร์เซนต์การเอาตัวรอดเลยลดลงไปอีก 

คิดๆๆ เขาเก่งเรื่องเกลี้ยกล่อมอยู่แล้ว มันต้องได้ผลดิวะ!!

"คือ.. เราลองมาคุยกันก่อน เห้ย!"

โอยยยย ช่วยฟังความเห็นของคนอื่นบ้างได้มั้ยวะ ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรเลย คนตรงหน้าก็ผลักเขาลงโซฟาที่ตัวเองเพิ่งจะลุกขึ้นมาแถมยังเอาแขนสองข้างมาค้ำกับพนักพิงไว้อีก โอเค เปอร์เซนต์การเอาตัวรอดยิ่งริบหรี่เข้าไปใหญ่

พอเจอทางตันแบบนี้ จากสมองที่ประมวลผลได้ตลอดก็หยุดทำงานกระทันหัน ไม่รู้ว่าตกใจหรือตื่นเต้นกับกลิ่นน้ำหอมหรูจากเจ้าตั---แล้วจะไปแอบดมทำไมเล่า!!

"คือเอ่อ.. คุณ..."

"แดเนียลครับ คังแดเนียล :) "

"โอเคครับ! คุณแดเนียล เอ่อ.. คือแบบ.. เราลองมานั่งท่าที่มันสบายๆแล้วมาคุยกันดีๆก่อนมั้ยครับ"

"ผมชอบท่านี้ครับ :D "

ไอ้แดเนียล!!! ไอ้เด็กบ้า ไม่คงไม่คุณมันแล้ว กวนประสาทจนอยากจะจิกหนังหัวลงไปโขกกับโต๊ะ แต่ทำไม่ได้ไง นี่ลูกค้า ลูกค้าอ่ะ แต่ลูกค้าจำเป็นต้องกวนตีนมั้ยวะ! ฮะ?!

"เอาหน่าคุณจีซอง.. ไม่ต้องพยายามพูดเกลี้ยกล่อมหรือหาหลักจิตวิทยาอะไรมาพูดกับผมหรอกครับ ผมน่ะหัวแข็งเกินกว่าจะซึมซับอะไรพวกนี้ได้แหละ"

แข็งจริงมั้ย ขอทุบสักทีได้มั้ย!!! โอยยย ความชิบหายของเขาแท้ๆ

"สรุปคือจะไม่ปล่อยผมจริงๆใช่มั้ย"

"คุณคิดว่ายังไงล่ะครับ"

"ก็คิดว่าคงไม่ปล่---"

ไม่ปล่อยให้เขาได้พูดอะไรเพราะมันปิดปากเขาด้วยปากของตัวเองไปแล้วเนี่ย! แถมยังแกล้งกัดปากเขาจนได้เลือดอีก พอเผลอซี๊ดแผลเลยกลายเป็นว่าเปิดช่องให้ลิ้นหนาได้เข้ามาซุกซนภายในโพรงปากของตัวเองไปอีก 

ถึงตัวจะ(แอ๊บทำเป็น)ต่อต้านแต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ารสจูบของคนตรงหน้านี่มันทำให้เขาควบคุมสติตัวเองไม่ได้ แดเนียลจูบเก่งจนตัวเขาเองก็เผลอจูบตอบไปด้วยสมองที่ขาวโพลน ลืมไปเลยว่าเมื่อกี๊ตัวเองเล่นตัวขนาดไหน //มองสูง ๘_๘

...

เวลาผ่านไปหลายนาทีจนแดเนียลไม่ปล่อยให้เป็นแค่จูบอีกต่อไป เขาเลื่อนมือจากพนักโซฟามาเล่นกับชายเสื้อของคนด้านล่างก่อนจะเลิกมันขึ้นแล้วลูบไล้ไปตามหน้าท้องเนียน ให้ตายเหอะ! นี่ผิวของผู้ชายอายุ 27 จริงๆหรอ นุ่มเป็นบ้า พาลให้สติกระเจิดกระเจิงไปยิ่งกว่าเดิมซะอีก

สารภาพตามตรงว่าตอนแรกเขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำแบบนี้หรอก เขาเครียดจากงานที่บริษัทแล้วก็อยากจะรีเล็กซ์บ้าง ได้ยินมาว่าคลับนี้มีโฮสต์ที่ขึ้นชื่อเรื่องการทำให้ลูกค้าผ่อนคลาย แต่พอได้อ่านประวัติก็ต้องตกใจกับประโยคที่ว่า 'ไม่ขายบริการทางร่างกาย' พอเห็นแบบนั้นเลยตื่นเต้นยิ่งอยากจะลองของ

จริงๆแล้วก็กะจะแค่คุยจริงๆนั่นแหละ แต่พอเห็นท่าทางดื้อๆของอีกฝ่ายแล้วมันยิ่งอยากแกล้ง แล้วยิ่งเจ้าตัวพยายามจะหาทางรอดยิ่งทำให้เขาอยากจะลองของจริงๆอย่างตอนนี้ที่พยายามจะปลดเข็มขัดของคนด้านล่างออก จนอีกฝ่ายเหมือนจะได้สติแล้วผละจูบออก

"เดี๋ยว.. อึก คุณ.. เดี๋ยวก่อน .."

"..."

"คุณจะ..ทำมันจริงๆหรอ"

"ก็เห็นจูบตอบขนาดนี้แล้ว ผมก็นึกว่าจะตกลงปลงใจกันซะอีก"

"ไม่ๆ ไม่ใช่.. คือผมแค่.. เกรงว่า.."

"ว่า.."

"มันจะ.. ไม่สะดวก"

อีกฝ่ายพูดพร้อมหลุบตามองโซฟา มันน่ารักมากจริงๆนะ แต่ก็อดที่จะขำพรืดออกมาไม่ได้อ่ะ

"คุณขำอะไรอ่ะ!"

"เปล่าๆ ฮ่าๆๆ"

"เนี่ย! ก็ขำอยู่อ่ะ"

"คือก็แค่แบบ เรื่องแบบนี้ทำตรงไหนมันสำคัญหรอ"

จบประโยคของเขาก็เหมือนราดไฟใส่น้ำมัน จากตอนแรกที่ดื้อดึงกลายเป็นว่าอีกคนเป็นฝ่ายโน้มคอเขาลงไปให้รับจูบนั่นแทน

เราต่างบดเบียดเข้าหากันเหมือนพายุเฮอริเคนที่ก่อตัวกลางมหาสมุทรแปซิฟิกที่ยากจะสลายตัว ดูเหมือนการคุยกันครั้งนี้มันจะไม่จบง่ายๆแล้วสิ :)

.

.
.

ก็ไม่จบง่ายๆน่ะสิ!! จีซองคิดว่ามันจะจบที่โซฟานั่น แต่เปล่าเลย เขาคิดผิด หลังจากแต่งตัวเสร็จแดเนียลก็พาเขาไปต่อที่คอนโดของตัวเองอีกจนเกือบเช้า เล่นซะเขาสลบเหมือดไปเลย ตื่นมาอีกทีก็ตอนบ่ายแก่ๆเพราะความหิวเล่นงาน ไม่พอแค่ความหิวแต่ยังแถมมาด้วยความเจ็บแปล๊บที่แล่นเข้ามาตรงสะโพกอย่างจังจนต้องเผลอกัดปากตัวเองไปทีหนึ่ง

แต่ก็นั่นแหละ เขาไม่สามารถทนความหิวได้จนต้องพาร่างพังๆของตัวเองมายืนทำอะไรง่ายๆอย่างรามยอน(เพราะค้นทั้งครัวแล้วเจอแค่รามยอน)กินรองท้องไปก่อน แล้วก็ทำเผื่อเจ้าของห้องด้วย ดูเหมือนเจ้าตัวจะจมูกดีเพราะตื่นมาได้ถูกเวลามากๆ

"มากินสิ เดี๋ยวเย็นหมด"

"คิดว่าพี่จะหนีกลับไปซะแล้ว"

ทำหน้าหมาหงอยแล้วเดินมากอดเขาจากด้านหลังนี่คืออะไร แดเนียลคนเมื่อคืนหายไปไหน

"เจ็บ! ไปนั่งกินดีๆก่อน"

";3;"

เนี่ย อะไรของมัน ทำหน้าทำตาอ่ะ

"อะไร"

"นี่พี่อายุ 27 จริงๆใช่มั้ย"

"ก็ใช่สิ ถามอะไรแปลกๆ - -++ "

"พี่เก็บมาจนถึงทุกวันนี้ได้ยังไง"

"ห้ะ?!"

"ก็เมื่อคืนที่คุยกันนั่นครั้งแรกไม่ใช่หรอ :D "

"แดเนียล!!!"

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"

ระเบิดหัวเราะรัวๆจนอยากจะเอาชามรามยอนฟาดหน้า จนถึงตอนนี้ยังกวนตีนไม่เลิก

เห้อออออ นี่เขาต้องมาเสียตัวให้กับเด็กอายุ 22 ปัญญาอ่อนแบบนี้น่ะหรอ จะบ้าตาย!!! orz...

End.

____________________________________

จินตนาการสำคัญกว่าความรู้นะจ๊ะเด็กๆ // ยิ้มแบบเจ้จี *โดนรุมตบ*

คาดหวังฉับๆกันใช่มั้ยคะ ค่ะ! ไม่มีค่ะ 55555555555

เอาตรงๆเราแต่งฉากอย่างว่าไม่เป็นง่ะ เอาแบบกึ่งๆไปละกันเนาะ อิอิ้

จริงๆแล้วตั้งใจให้เป็นฟีลแจกพอร์น เซ็กซี่ๆเลยอ่ะค่ะ 

แต่ความติดตลกนิดๆหน่อยๆของตัวเองนี่มัน.. ก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ 5555555

อยากให้ติจังเลยค่ะ ถ้ามีใจติๆให้หน่อยนะคะ เผื่อจะได้แก้ไข 

เหมือนเดิมนะคะ ถ้าใครหลงเข้ามาแล้วอยากสกรีมก็โควททวิตหรือเมนชั่นได้ตามสะดวกเลยเนาะ

สุดท้ายนี้ขอบคุณที่อ่านจนถึงบรรทัดนี้นะคะ แล้วเจอกันใหม่เมื่อสมองสดใส งิ้ง~ สวัสดีค่ะ ♥

*edit* ขอแก้ตรงที่บอกว่า TBC นะคะ คิดว่าคงไม่มีแน่ๆละ เพราะต่อไม่ได้ 55555 /จบค่ะ