SMOKE (18+) #องเนียลซอง

Title : SMOKE 

Paring : Kang Daniel X Yoon Jisung X Ong Seongwoo

Rate : NC-18 (!!!)

Note : เราไม่ใช่คนตลกค่ะ เราเป็นคนบาป /ฮาาาาา ..เอ็นจอยรีดดิ้งค่ะ ♥

______________________________

บันไดหนีไฟไม่ใช่ตัวเลือกที่ดีที่สุด..

แต่ถ้าเทียบกับห้องน้ำที่ค่อนข้างที่จะสาธารณะกว่านั้น

บันไดหนีไฟก็ดูจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดสำหรับตอนนี้

ยุนจีซองแทรกตัวผ่านประตูบานใหญ่ก่อนจะปิดมันลงอย่างเบามือ ใช้แผ่นหลังบางของตัวเองดันบานประตูเอาไว้ เผื่อมีใครบังเอิญมาเปิดมันเข้า จะได้ไหวตัวทัน

มือเรียวล้วงหยิบมวนบุหรี่ในกระเป๋ากางเกงด้านหลังที่แอบหยิบจากหอพักมาคาบไว้อย่างชำนาญ ตวัดสร้อยคอที่ตอนแรกอยู่ภายใต้เสื้อยืดตัวโคร่งขึ้นมา อมยิ้มให้กับความชาญฉลาดของตัวเองที่หาวิธีซ่อนไฟแช็คจากพี่เมเนเจอร์ได้อย่างไม่มีใครนึกสงสัย ยกมือป้องปากพร้อมจ่อเปลวไฟเข้ากับปลายแท่งนิโคติน สูดควันอันตรายเข้าร่างกาย ก่อนจะปล่อยออกมาพร้อมความรู้สึกอัดอั้น อดทนมาแทบตาย!

แน่นอนว่าตัวอาคารมีที่ให้สูบบุหรี่ แต่สำหรับเขา คำว่าไอดอลมันค้ำหัวอยู่ จะให้ไปสูบแบบประเจิดประเจ้อได้ไง และแน่นอนอีกว่าที่หอพักนั้นทำไม่ได้เด็ดขาด เพราะน้องๆที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ แถมพี่เมเนเจอร์ยังสั่งให้เลิกขาดอีกต่างหาก แต่เขาสูบมานาน จะให้หักดิบได้ยังไงกัน เลยต้องอดทนเก็บเล็กผสมน้อยตอนที่มีตารางให้ออกมาข้างนอกนี่แหละ

"อือ..อืม"

แน่นอนว่าไม่ใช่เสียงเขา สูบบุหรี่ไม่จำเป็นต้องคราง แต่ยอมรับตามตรงว่าเสียงนั่นทำให้เขากลัว ไม่ว่าจะเป็นใคร ถ้าเห็นเขาในสภาพนี้ ทางเดียวของเขาก็คือจมดิน

"อืม... อ่าาา"

แต่ถ้าให้พูดกันตรงๆอีกก็คือความสงสัยของเขามันมีมากกว่าความกลัว สมองยังไม่ทันได้ประมวลผล ขาเรียวก็ก้าวพาตัวเองไปยังต้นเสียงซึ่งคือชั้นที่อยู่ต่ำกว่า

ภาพของผู้ชายสองคนในสภาพกึ่งเปือยที่กำลังป้อนบทรักให้กันอยู่นั้น ไม่ทำให้ช็อคเท่ากับรู้ว่าสองคนนั้นเป็นเมมเบอร์ในวงตัวเอง ใช่! เมมเบอร์ในวงของเขา คังแดเนียลและองซองอู

พอจะรู้อยู่ว่าสนิทกัน แต่ก็ไม่คิดว่าจะสนิทกันถึงขั้นนี้...

เหมือนกับหนังรักตรงหน้าจะทำให้เขาสติหลุด ตกใจเกินกว่าจะเอ่ยขัดหรือแม้แต่จะเดินถอยหลังกลับ ในขณะที่กำลังคิดว่าจะทำยังไงต่อไปดี แดเนียลก็เป็นฝ่ายลืมตาขึ้นมาเห็นเขาก่อน ก่อนจะชักจูงให้ซองอูหยุดกิจกรรมที่กำลังทำร่วมกัน แล้วพยักพเยิดมาทางเขาให้ได้รู้ว่ากำลังมีบุคคลที่สามยืนอยู่ตรงนี้ด้วย

ซองอูหันมาแค่เพียงเล็กน้อย เล็กน้อยเท่านั้น แต่ก็สัมผัสได้ถึงความอันตรายที่เคลือบกับรอยยิ้มมุมปากเล็กๆนั่น 

ไม่ได้รู้สึกว่าถือไพ่เหนือกว่าสองคนนี้สักเท่าไหร่เพราะหลักฐานยังคามือตัวเองอยู่

สมองประมวลผลได้แล้วว่าควรหนีออกจากสถานการณ์นี้ให้เร็วที่สุด แต่ยังไม่ทันแม้แต่จะได้ก้าวขา มือใหญ่ของแดเนียลก็รั้งเขาเอาไว้ก่อนจะเอ่ยประโยคคำถามที่เหมือนกับถามไปที

"พี่มาทำอะไรที่นี่หรอครับ"

รอยยิ้มที่ใครต่างก็บอกว่าดูใจดีตอนนี้มันทำให้เขาใจกระตุกวูบ แต่ก็ยังทำใจดีสู้เสือไว้

"แล้วพวกนายมาทำอะไรที่นี่กันล่ะ"

แสดงท่าทางขึงขังออกไปให้รู้ว่าเขาก็ไม่ได้กลัวพวกมันหรอกนะ แต่ซองอูกลับเหยียดยิ้ม

"พี่คิดว่าตัวเองกำลังอยู่ในสถานการณ์เป็นต่อหรอครับ"

เอ่ยถามพร้อมกับหลุบตามองมวนบุหรี่ในมือของเขาไปด้วย ยิ่งทำให้ไม่แน่ใจแล้วว่าเรื่องที่เขาทำกับที่พวกมันทำ เรื่องไหนมันจะมีความผิดมากกว่ากัน

"ล...แล้วฉันเป็นรองพวกนายยังไง?"

"ระหว่างไอดอลในวงคบกันเอง กับไอดอลสูบบุหรี่ พี่คิดว่าแฟนคลับจะสรรเสริญเรื่องไหนล่ะครับ"

แดเนียลตอบกลับอย่างไม่ต้องคิด รอยยิ้มเย็นนั่นแทบจะไม่เหลือคราบน้องรักของเขา

"ฉันไม่พูด พวกนายไม่พูด ทุกอย่างก็จบมั้ย"

"ถึงงั้นผมก็ไม่ปล่อยให้พี่เอาเรื่องนี้มาเป็นข้ออ้างในการแอบมาสูบบุหรี่ต่อหรอกครับ"

"ทีพวกนายยังแอบมากินกันได้!"

"ฮ่าๆๆ พวกผมกลับไปใส่เสื้อกันก็จบ แต่ของพี่นี่สิ.. หลักฐานเต็มตัวเลย"

ซองอูเหยียดยิ้มอย่างผู้ชนะ พวกมันตอนนี้ไม่เหมือนกับคนที่เขาเคยรู้จักมาก่อนเลย สัมผัสได้ถึงแต่ความอันตรายที่แผ่ออกมาจากสีหน้านั่น

"งั้นต้องการอะไร"

"ตัวพี่ครับ"

"อะไร—เห้ย!"

ไม่ปล่อยให้เขาได้สงสัย เป็นแดเนียลที่เฉลยคำตอบด้วยการกระทำโดยการดึงรั้งเอวของเขาจนแผ่นหลังชนเข้ากับอกแกร่งของอีกฝ่าย ตามมาด้วยซองอูที่เบียดร่างโปร่งของตัวเองซ้อนทับกับร่างของเขาอีกที

"ท..ทำอะไร ไม่ตลกนะเว่ย!"

"ไหนๆมันก็เป็นความลับของเราสามคนแล้ว งั้นก็.."

"มาทำให้มันเป็นสามคนกันเถอะครับ :) "

เปิดประโยคด้วยแดเนียล แต่ปิดประโยคด้วยซองอูก่อนอีกฝ่ายจะก้มลงมาประทับกลีบปากบางเข้ากับริมฝีปากของเขา รั้งต้นคอให้เงยหน้ารับจูบจากอีกฝ่ายได้ถนัด ขบกัดริมฝีปากเบาๆจนทำให้เขาต้องเผยอปากออกแล้วปล่อยให้ลิ้นเรียวได้เข้ามากวาดต้อนความขมของกลิ่นควันจากแท่งนิโคตินที่ตัวเองเพิ่งจะอัดสูบลงไป ด้านหลังเองก็ไม่น้อยหน้า มือของแดเนียลที่เคยเกี่ยวรั้งเอวเอาไว้เฉยๆตอนนี้เปลี่ยนมาแทรกผ่านเนื้อผ้าหนา วนเล่นอยู่กับหน้าท้องของเขาจนรู้สึกปวดเกร็งไปหมด มืออีกข้างที่ว่างก็ดึงคอเสื้อของเขาลงจนถึงลาดไหล่ ก้มลงดูดดึงขบเม้มก่อนจะฝังคมเขี้ยวลงไปให้เกิดรอยหนักกว่าเดิม

จีซองไม่ได้อยู่ในตำแหน่งที่จะขัดขืนได้ แม้แต่บุหรี่ที่เคยอยู่ในมือเขาตอนนี้ก็หายไปแล้ว สมองขาวโพลน รู้สึกไร้เรี่ยวแรงเพราะสัมผัสจากทั้งสองคน ไม่อยากยอมรับแต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่ามันทำให้เขาแทบจะสติหลุดยิ่งกว่าการได้อัดควันลงปอดเสียอีก จนรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะหมดลมหายใจเขาถึงได้ออกแรงดิ้น ซองอูเป็นฝ่ายผละออกจากตัวของเขาก่อน ตามด้วยแดเนียลที่ถึงจะถอยออกไปแล้วแต่มือก็ยังไม่วายสาละวนอยู่กับเอวของเขา

"ว่าละ ทำไมพี่ถึงติดบุหรี่...

... อร่อยแบบนี้นี่เอง"

ซองอูเอ่ยด้วยรอยยิ้มขี้เล่นฉบับเจ้าตัว แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

"หุบปาก! แล้วก็เลิกเล่นสักทีไอ้พวกบ้า!!"

"อ้าว.. พี่ไม่สนุกหรอครับ"

แดเนียลเอี้ยวตัวมาถามทำหน้าตาใสซื่อ แต่ให้เด็กอนุบาลมายืนดูยังรู้เลยว่ามันแกล้งทำ

"ใครมันจะไปสนุกกับพวกแก!!"

"แต่พวกผมกำลังสนุกเลย"

จบประโยคของซองอู แดเนียลก็กดบ่าเขาให้นั่งลงชันเข่ากับพื้น คนตรงหน้าที่ไม่รู้ว่าปลดซิปกางเกงออกไปเมื่อไหร่ ก็ล้วงเอาแกนกายของตัวเองออกมา ชักรูดสองสามครั้งก่อนจะจ่อลงตรงหน้าเขา

"อ้าปาก"

เขาเบิกตากว้าง ตกใจจนไม่ยอมทำตามคำสั่ง เป็นแดเนียลที่เอื้อมมือมาบีบเข้าที่ปลายคางของเขาจนต้องอ้าปากกว้างด้วยความเจ็บ ซองอูส่งความคับแน่นเข้ามาเต็มโพรงปากของเขา สอดนิ้วมือเรียวเข้ากับเส้นผมแล้วออกแรงชักนำไปตามทางของอีกฝ่าย แดเนียลที่ย้ายตำแหน่งมือมาตรงหัวเข็มขัด ก็จัดการปลดทั้งกางเกงและชั้นในของเขาให้ลงไปกองหมิ่นเหม่เหนือหัวเข่า ส่งมือใหญ่ของตัวเองมาปรนเปรอให้เขาจนรู้สึกเสียวซ่านไปทั้งตัว มือของเขาก็ได้แต่เกาะเกี่ยวเอวสอบของซองอูเหมือนหาที่พึ่ง แดเนียลออกแรงเร็วขึ้นจนเขาบิดเร่าไปด้วยความเสียวกระสัน กระตุกจวนเจียนจะถึงฝั่งอีกฝ่ายก็หยุดลงกลางครัน ทำให้ต้องส่งเสียงค้านแต่อื้ออึงได้แค่ในลำคอ

"พร้อมกันสิครับ :D "

สองคนทำงานร่วมกันได้ดีอย่างน่าเหลือเชื่อ ตอนที่แดเนียลกดบ่าเขาให้โน้มตัวไปด้านหน้า ซองอูก็ย่อตัวลงชันเข่าท่าเดียวกับเขาเมื่อสักครู่ ระหว่างที่ในใจได้แต่ภาวนาขออย่าให้มีใครนึกครึ้มเปิดประตูเข้ามาตอนนี้ แดเนียลก็กดแกนกายเข้ามาที่ช่องทางของเขาอย่างที่ไม่ทันได้ตั้งตัว ทางที่ไม่เคยถูกรุกร้ำหรือแม้แต่จะคิดบุกเบิกก่อน กดเข้ามาเกือบสุดทั้งๆที่ไม่มีอะไรหล่อลื่น เขารู้สึกเจ็บจนเหมือนร่างกายถูกฉีกขาดเป็นสองท่อน ความอึดอัดคับแน่นนั่นทำให้เขาอยากจะร้องออกมาให้ใครช่วยจริงๆ แต่ถ้าทำแบบนั้นก็คงจะพังกันหมด

"ผ่อนคลายนะครับพี่"

แดเนียลโน้มตัวลงมากระซิบแผ่วข้างหู จูบซับตั้งแต่สันกราม ไล่มายังต้นคอผ่านเนื้อผ้าหนาไปยังแนวกระดูสันหลัง พร้อมขยับสะโพกเข้าออกเป็นจังหวะเนิบช้าแต่หนักแน่นจนเขารู้สึกจุกจนอยากจะสำรอก

เขาจวนจะหมดลมหายใจ เพราะซองอูแทบจะไม่ปล่อยให้เขาเป็นอิสระเลย นอกจากมือเรียวที่นำทางอยู่ สะโพกแกร่งก็ขยับสวนเข้ามาจนร่างกายของเขาตีรวนกันไปหมด แววตาฉ่ำน้ำช้อนมองคนด้านบนอย่างวิงวอนร้องขอ แต่เหมือนจะไม่เป็นผลให้รู้สึกน่าสงสาร คล้ายจะปลุกปั้นอารมณ์ของคนตรงหน้าให้โหมกระหน่ำยิ่งกว่าเดิม ซองอูกระแทกเข้ามาอีกสองสามทีก่อนจะปล่อยน้ำขุ่นขาวเข้ามาเต็มโพรงปากของเขา จังหวะที่เตรียมจะคลายสิ่งที่อยู่ในปากทิ้ง ซองอูก็ชิงประกบปากเขาก่อน จูบต้อนจนเขาต้องกลืนทั้งหมดนั่นลงคอ แดเนียลส่งมือมาชักรูดให้เขาอีกครั้งเป็นจังหวะเดียวกับที่สะโพกของเจ้าตัวขยับเข้าออก เร็วแรงจนพากันถึงฝั่งทั้งคู่

เขาหอบเหนื่อยด้วยแรงอารมณ์จากกิจกรรมร้อนเมื่อครู่ กอดเกี่ยวทิ้งตัวลงกับหน้าท้องของซองอู เป็นสิบนาทีกว่าๆที่รู้สึกทรมานที่สุดตั้งแต่เกิดมา ไม่ปฏิเสธว่าร่างกายของเขาก็ตอบสนองต่อสัมผัสเหล่านั้น แต่คงจะเป็นสัญชาติญาณดิบที่พาให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลซะมากกว่า เพราะเขาไม่ได้อยู่ในสถานการณ์จำยอมตั้งแต่แรก ความสุขทางใจของเขาจึงไม่ได้เกิดขึ้น

ทั้งสองคนจัดการกับเสื้อผ้าของเขาอย่างเรียบร้อย จับเขานั่งพิงกับกำแพงแล้วเดินไปใส่เสื้อของตัวเองกันบ้างก่อนจะเดินกลับมานั่งลงตรงหน้าของเขาพร้อมกับเอ่ยประโยคที่ต่อให้มันไม่พูด เขาก็ทำ

"เก็บเป็นความลับของเราสามคนนะครับ :) "

ก่อนจะจูบที่มุมปากของเขาคนละทีแล้วเปิดประตูเดินออกไปราวกับว่าเมื่อกี๊ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น เหลือแต่เขาที่ยังอยู่ในนี้พร้อมกับความรู้สึกอยากจะพุ่งหัวใส่กำแพงให้ตาย...

แต่ยังมีความลับอีกอย่างที่จีซองไม่รู้ เป็นความลับที่มีแค่แดเนียลกับซองอูรู้...

...คือแดเนียลกับซองอูไม่ได้พิศวาสอะไรกันหรอก มันก็เป็นแค่แผนที่จะพันธนาการคนตัวเล็กเอาไว้ก็เท่านั้นเอง :)

FIN.

______________________________

กรี๊ดดดดดด จบเถอะค่ะ พิมพ์ไปก็พนมมือไป (-/\-) 

สั้นๆเหมือนเดิม แต่รู้สึกบาปทากๆ 55555555 

เป็นฉับๆเรื่องแรกในชีวิตค่ะ ถ้าผิดพลาดประการใดต้องขออภัยจริงๆ
เพราะเสพอย่างเดียว ไม่เคยขายค่ะ /ฮาาาา
เราเพิ่งเคยแต่งแนวนี้ แล้วรู้สึกว่าเขียนยากมาก จะเป็นลมตาย 555555

ค่อนข้างคาดหวังให้มีคนติจังเลยค่ะ 55555 แต่ถ้าไม่มีก็... มีสักนิดก็ดีค่ะ 5555555555

สำหรับคนที่อยากติชมหรือสกรีม สะดวกเมนชั่น โควตทวิต หรือจะติดแท็ก #101notfoundfic หรือจะคอมเม้นท์ในนี้เลยก็ได้ค่ะ เราเปิดสาธารณะนะ อิอิ้ ;)

และสำหรับคนที่หลงเข้ามาบาปด้วยกันก็ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ แล้วพบกันใหม่ เมื่อเราไสยๆอีกครั้ง ฮิ สวัสดีค่ะ ♥