DRUG (18+) #แดนอู

Title : Drug

Paring : Kang Daniel X Park Woojin

Rate : NC (again.. -_-' )

Note : แนะนำให้ฟังเพลงด้วยค่ะ >> ♪ ไม่รู้ความหมายเท่าไหร่หรอกค่ะ แต่รู้สึกว่าเข้ากับฟีลเรื่องดี/ฮาาา...เอ็นจอยรีดดิ้งค่ะ ♥

___________________________________

~ Day and night Night and day

Deep inside me ~

'สับสน' หรือเรียกว่า 'สองใจ' ดีล่ะ?

โอเค! เขารู้ว่านี่มันไม่ใช่สิ่งที่ถูก

การที่มีแฟนแล้วจะไปรู้สึกดีกับคนอื่นอีกเนี่ย

ยิ่งคนอื่นที่ว่าเป็นเพื่อนร่วมงานคนสนิทของตัวเองแล้วด้วย.. มันยิ่งไม่ถูก

แต่ในความเป็นจริง ความรู้สึกมันห้ามกันได้หรอ?

แน่นอนว่าไม่..

เขาไม่ได้รักแฟนของเขาน้อยลงเลย

เพียงแต่ความรู้สึกที่มีต่อเพื่อนร่วมงานคนนี้มันก็เพิ่มมากขึ้นด้วย

แน่นอนว่าอีกฝ่ายเองก็ด้วยเช่นกัน ชัดเจนเสมอ แม้ไม่ได้พูด

...

"คืนนี้จะกลับห้องปะ" 

เสียงทุ้มพูดขึ้นแทรกเสียงเพลงที่เปิดคลอไปพร้อมกับเขาที่กำลังออกแบบท่าเต้นอยู่ตอนนี้

"อือ กลับดิ ฮยองซอบรออยู่" 

ตอบกลับไปโดยที่ไม่ได้หันไปมองหน้าคนถาม

"แล้วถ้าพี่ขอให้เราอยู่ล่ะ เราจะยังกลับไปมั้ย"

"....."

"ขอโทษ.. รู้ว่าไม่ได้" 

เอ่ยเสียงอ่อนจนแทบจะเหมือนกระซิบ

"ก็ได้.. เดี๋ยวโทรบอกฮยองซอบก่อนแล้วกัน" 

อีกฝ่ายไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่ยกยิ้มบางๆ

พัคอูจินกับคังแดเนียลทำงานอยู่ที่สตูดิโอเดียวกัน เป็นสตูดิโอสอนเต้นและออกแบบท่าเต้นให้ศิลปิน มีบ้างที่เขาทั้งสองคนเคยไปเป็นแบคอัพ เพราะความสามารถของพวกเขาทำให้ได้ออกงานอยู่บ่อยๆ และเป็นเพราะได้ทำงานด้วยกันบ่อยจึงทำให้สนิทกัน แล้วก็อย่างว่าล่ะนะ พออยู่ด้วยกันบ่อยๆเข้าความรู้สึกต่างๆมันก็เริ่มที่จะก่อตัว..

เอาจริงๆแล้ว เขารู้สึกได้สักพักแล้วล่ะ และไม่ใช่แค่รับรู้ได้ถึงความรู้สึกของตัวเอง เขารับรู้ได้ถึงความรู้สึกของแดเนียลเช่นกัน เพราะอีกฝ่ายไม่เคยที่จะปิดบังหรือแม้แต่จะเก็บมันไว้ในใจ เพียงแต่ไม่ได้แสดงออกอย่างโจ่งแจ้งต่อหน้าผู้คน เพราะกำแพงที่ยังขวางกั้นคังแดเนียลกับเขาไว้คืออันฮยองซอบ ผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนของเขา

อูจินไม่ได้อยากเป็นคนหลายใจ แต่ถ้าให้เขาเลือกเขาก็เลือกไม่ได้ เขาเลิกรักฮยองซอบไม่ได้ พอๆกับที่หักห้ามไม่ให้เผลอใจกับแดเนียลไม่ได้นั่นแหละ

~ Day and night Night and day

If you want like me ~

"เป็นไงบ้าง" 

คนตัวสูงกว่าถามหลังจากที่เขาคุยโทรศัพท์กับแฟนตัวเองเสร็จ

"ก็ไม่เป็นไง ตามนั้นแหละ"

"อืม.. พักก่อนมั้ย ซ้อมมานานแล้ว"

"ก็ดี"

เอ่ยตอบก่อนจะทิ้งตัวพิงกระจกบานใหญ่

"เบียร์มั้ย?"

อีกฝ่ายถามขณะเดินไปเปิดตู้เย็นที่อยู่มุมห้อง

"ซ้อมยังไม่เสร็จเลยพี่"

"อยู่ทั้งคืนไม่ใช่หรอ"

จบประโยคของคนตรงหน้าเขาก็รับกระป๋องเบียร์จากมืออีกคนมาเปิดแล้วกระดกไปสองอึก

อืม.. รู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อยเหมือนกัน

และจากสองอึก จนผ่านไปสองกระป๋อง ไม่ได้คออ่อนขนาดที่จะไปเร็วเพียงแค่สองกระป๋อง เพียงแต่สมองมันเริ่มจะสั่งการช้าลงไปบ้างแล้วประมาณ40%เห็นจะได้

และตอนนี้เวลาตีสองกว่าๆ เขาเริ่มง่วง ตาที่ปรือจนใกล้จะปิดนั่นยืนยันได้ดี

"นอนก่อนมั้ย พรุ่งนี้ค่อยตื่นมาซ้อมต่อ"

เอ่ยถามหลังจากที่ละจากหน้ากระจกมาหาเขา

"อืม.. พี่มาดึงหน่อย"

เขายื่นมือให้ร่างสูง เพื่อที่จะให้พาตัวไปยังโซฟาเบดตัวใหญ่ที่ห่างไปแค่สองเมตร

แต่คังแดเนียลน่ะตัวใหญ่แถมแรงเยอะ และความสามารถในการทรงตัวของเขาก็น้อยลงด้วย อีกฝ่ายออกแรงดึงเขาขึ้นจากพื้นเพียงเล็กน้อยร่างของเขาก็ไปกระแทกกับอกแกร่งเข้าอย่างจัง

"ขอโทษ"

พูดพร้อมกับประคองร่างของเขาไปด้วย

"ไม่เป็นไร.. ไม่เจ็บ"

"ไม่ใช่เรื่องนี้"

"....."

ไม่รอให้ความสงสัยของเขาเอ่ยออกมาเป็นคำพูด คนตัวสูงกว่าก้มหน้าลงมาประกบจูบกับริมฝีบากของเขา มันเริ่มต้นแผ่วเบา แต่ลึกซึ้งและหนักแน่นขึ้นนับตามวินาที จากสมองที่แค่สั่งการช้ากว่าปกติ ตอนนี้เริ่มขาวโพลน แดเนียลบดเบียดริมฝีปากลงมารุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเขาต้องเผยอปากออก กลายเป็นว่าเปิดทางให้ลิ้นหนาได้เข้ามากวาดต้อนลิ้มรสชาติของเบียร์ที่เขาเพิ่งพามันผ่านลงไปยังกระเพาะ

สมองต่อต้าน มันไม่ใช่เรื่องถูก เราควรหยุด เขาย้ำคิด เพียงแต่ตอนนี้ร่างกายไม่สามารถขัดขืนได้ เขาได้แต่ปล่อยตัวเองไปกับสัมผัสของแดเนียล ยอมรับว่ารู้สึกดีอยู่ไม่น้อย ไม่ใช่ว่าที่เคยทำกับฮยองซอบมันไม่ดี เอามาเทียบกันไม่ได้ มันให้ความรู้สึกที่แตกต่าง ความรู้สึกที่ทำให้อ่อนแรง ไม่ใช่ฮึกเหิม แต่เสียงอื้ออึงที่น่ารังเกียจนั่นก็กลับมาดึงสติเขาอีกครั้ง ทุบอกร่างสูงหลังจากที่เริ่มรู้สึกว่าหายใจไม่ทัน แดเนียลหยุด ก่อนจะกดจูบย้ำลงมาอีกครั้งอย่างหนักแน่น

"ขอโทษ"

คนตัวสูงเอาแต่พร่ำขอโทษ เอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบาพร้อมกับดึงเขาเข้าไปกอดหลวมๆ

"อืม..

...แต่ให้อภัยไม่ได้หรอก"

"....."

~ I don't wanna stop it

And you don't wanna stop it ~

"หมายถึงตัวผมเองน่ะ"

พูดจบก็สอดมือเกี่ยวรั้งลำคอของอีกฝ่ายลงมารับจูบ แดเนียลดูตกใจในคราแรก แต่ก็ตอบรับสัมผัสของเขากลับ เหมือนสมองจะถูกล้างข้อมูลเกี่ยวกับคำว่าผิดชอบชั่วดี บวกกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ทำให้การควบคุมร่างกายอยู่ในระดับต่ำ แต่ความต้องการในเรื่องอย่างว่ากลับสูงขึ้นสวนทางกัน

แดเนียลนำทางเขามาจนถึงโซฟาเบดตัวใหญ่ ดันร่างของเขาให้ราบลงกับผิวโซฟา บดจูบลงมาราวกับว่าริมฝีปากของเขาเป็นแม่เหล็กขั้วบวกและของอีกฝ่ายนั้นเป็นขั้วลบ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เสื้อผ้าที่เคยปกปิดร่างกายนั้นหายไปจนเหลือแต่อันเดอร์แวร์ คนตัวสูงผละจูบออกก่อนจะสบตาเขานิ่งคล้ายกับจะดำดิ่งลงไป

"บอกให้หยุดตอนนี้.. พี่จะหยุด"

"..."

"ถ้าเราไม่ตอบ หลังจากนี้พี่หยุดให้ไม่ได้แล้วนะอูจินอ่า.."

ประโยคของแดเนียลไร้คำตอบ เขาเพียงแค่หลับตาลงและยอมรับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ถ้ามันผิดเขาจะยอมรับผิด แต่ถ้าจะให้หยุดตอนนี้.. เขาก็ทำไม่ได้เหมือนกัน

แดเนียลเกี่ยวปราการชิ้นสุดท้ายของเขาลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้า กอบกุมส่วนอ่อนไหวของเขาด้วยริมฝีปากชมพูอิ่มนั่น ลิ้นเรียวไล้เลียราวกับว่ามันคือไอศกรีมช็อกโกแลตที่อีกฝ่ายชอบนักชอบหนา ความรู้สึกเสียวซ่านนั่นทำให้เขาหลุดครางเสียงต่ำ ก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดช่องทางที่เปล่งเสียงน่าอับอายนั่น

"ร้องออกมา"

เขาส่ายหน้าหวือ ฟันคมกัดฝ่ามือของตัวเองจนขึ้นรอย อีกฝ่ายเห็นดังนั้นจึงแกล้งเขาโดยการดูดดุนตั้งแต่ส่วนปลายไล่มาจนสุดโคน ความปั่นป่วนที่ตีรวนเข้ามาจำให้ต้องเปล่งเสียงออกมาอย่างช่วยไม่ได้

"ฮื่อ..อื้ออ..อึก.."

แดเนียลรับน้ำของเขาเข้าไปเต็มโพรงปาก ก่อนจะใช้นิ้วเรียวของเจ้าตัวกวาดเอาของเหลวนั่นมาป้ายลงที่ช่องทางของเขา สอดนิ้วหมุนวนจากหนึ่ง..เป็นสอง..เป็นสาม.. ช่องทางที่ไม่เคยได้ใช้งานของเขาดูจะทำให้อึดอัดกันไปเสียทุกฝ่าย

"อูจิน.. อย่าเกร็ง"

"มัน.. อ..อึดอัด"

"จูบพี่"

จบประโยคของแดเนียลเขาก็โน้มคออีกฝ่ายมาจูบอย่างรวดเร็ว ผลัดกันบดคลึงคล้ายกับจะดึงดูดความสนใจ..ซึ่งก็ได้ผล อีกฝ่ายชักมือเข้าออกจนเขาเริ่มปรับตัวได้จึงเปลี่ยนเป็นส่วนแข็งขืนของเจ้าตัวเข้ามาแทนที่

"พี่..อึก..มันเจ็บ"

หยาดน้ำตาคลอหน่วยนั่นยืนยันความเจ็บของเขาได้ดี หากแต่มือใหญ่ก็ส่งมาลูบผมของเขาราวกับปลอบประโลม

"ผ่อนคลายนะครับ"

กดจูบที่มุมปากของเขาก่อนจะกดแกนกายเข้ามาจนสุด

"อื้อออ..พี่.."

"อาา..อูจินอ่า นายนี่มัน.."

อีกฝ่ายกระแทกสวนแกนกายเข้ามาจนสุดตัว เมื่อช่องทางนั้นเริ่มชิน จากความเจ็บปวดแปรเปลี่ยนเป็นเสียวกระสันจนร่างกายของเขาสั่นระริกราวลูกนกโดนฝน

"อึก.."

"อูจินอ่า.. เรียกชื่อพี่"

"ฮึก.. ด..แดเนียลอ่า"

แดเนียลเหมือนจะพอใจ ดูได้จากรอยยิ้มบางที่มุมปากนั่น ก่อนอีกฝ่ายจะดึงรั้งร่างของเขาให้ลุกขึ้นนั่ง สวนกายขึ้นมาพร้อมกับมือใหญ่ที่กดสะโพกของเขาลงไปด้วย นั่นทำให้เขาตัวสั่นเสียยิ่งกว่าเดิม สภาพเขาตอนนี้ให้ทรงตัวยังยาก ได้แต่กอดคอของอีกคนเอาไว้แล้วซุกหน้าลงบนไหล่กว้าง

"อึก..พี่ ผม ม..ไม่ไหว แล้ว"

"พร้อมกันนะอูจินอ่า"

พูดพร้อมเร่งจังหวะให้เร็วและแรงขึ้นจนปลดปล่อยความอึดอัดออกมาทั้งคู่ เขาทิ้งตัวกับร่างหนาอย่างหมดแรง อีกฝ่ายโอบกอดเขาแน่นราวกับกลัวว่าเขาจะสลายหายไป

เท่ากับว่าตอนนี้เขากลายเป็นคนที่นอกใจแฟนตัวเองอย่างสมบูรณ์แบบ แถมยังไม่ใช่แค่นอกใจธรรมดาด้วย...

เขารู้ดีและย้ำกับตัวเองว่าที่ทำอยู่มันผิด

แต่ก็อย่างที่บอกน่ะ...

ในความเป็นจริง ความรู้สึกมันห้ามกันได้หรอ?

~ Drag me

You and I ~

แน่นอนว่าไม่ (:

Fin.

___________________________________

กี๊สสสสสสส /ก้มกราบสามครั้งแบบไม่แบมือ

เป็นความบาปที่อัพเลเวลเว้ออออออ คุณคะ... /กุมอก

จริงๆตั้งใจจะลง fluff เบาๆมาขั้นก่อน แต่ด้วยความคีพคนบาปอะค่ะ ในหัวมันจึงผุดอะไรแบบนี้ขึ้นมา ฮาาาา
ชื่อเรื่องเอามาจากชื่อเพลงนี่แหละค่ะ เราเปรียบคุณแดนเป็นยาที่น้องอยากเลิก แต่ก็เลิกไม่ได้อะไรประมาณนั้น

บอกตรงๆว่าเรายังไม่เชี่ยว(?)แนวนี้นะคะ รู้สึกว่าครั้งนี้ภาษาดูจะแปลกกว่าเดิมด้วย ติได้เลยค่ะ ฮรึก..

ทำไมเป็นคนที่ทอล์คเวิ่นเว้อตลอดเลยอะ 555555555555

สกรีมหรือติชมได้เหมือนเดิมนะคะ เมนชั่น / โควททวิต / ติดแท็ก #101notfoundfic หรือจะคอมเม้นท์ในนี้เลยก็ได้ค่ะ

แล้วก็เรื่องเบาๆที่ว่าเดี๋ยวจะตามมาเร็วๆนี้แหละค่ะ 5555 จนถึงตอนนี้ สวัสดีค่ะ ♥