Good Morning #แดนซอง

Title : Good Morning

Paring : Kang Daniel X Yoon Jisung

Rate : PG !!!

Note : นั่งพิมพ์เรื่อยๆประมาณสองชม.ได้ และพบว่ามันสั้นมาก สั้นมากจริงๆ 555555 แถมตัวเรื่องยังเรื่อยเหมือนตอนนั่งพิมพ์ด้วยค่ะ แต่ก็หน้าด้านลง /ว้อย! ยังไงก็.. เอ็นจอยรีดดิ้งนะคะ ♥

__________________________________________

ตีห้าห้านาที. ถ้าว่ากันจริงๆแล้ว จีซองคิดว่ามันเป็นเวลานอน–ไม่ๆ ไม่ต้องคิด มันควรจะเป็นเวลานอนจริงๆนั่นแหละ แต่เช้าตรู่แบบนี้ก็ยังมีไอ้บ้าที่ไหนโทร.มาด้วยน้ำเสียงสุดแสนจะร่าเริงได้

-ยุนนิมมม~ -

“อะไร”

-นีเอลเอ๊งงง-

“รู้แล้ว.. ว่าไง”

-ลงมาหาหน่อย-

“เมาหรอนั่น”

-หึ๊! คิดถึงเฉยยยๆ-

โอเค! เมาชัวร์ ตอบตรงคำถามสุดๆ

“กี่โมงรู้มั้ยเนี่ย”

-อื้ม ตีห้างายยยย เร็วจิ ลงมาหาหน่อย-

“จะลงไปได้ไง เมาแล้วก็ไปนอน”

-ลงได้ดิ เนี่ย ก็อยู่หน้าบ้านพี่อะ-

“ตลกละ!”

ก็ไม่อยากจะเชื่อ แต่พอลุกมาดูตรงหน้าต่างก็เห็นเด็กที่หน้าเหมือนหมาซามอยด์ยืนยิ้มตาปิดอยู่หน้าบ้านจริงๆ—จะเป็นบ้า!!!

พอเดินลงมาเปิดประตูหน้าบ้าน คนที่ยืนอยู่ก่อนแล้วก็ทำท่าหูตั้งหางกระดิกเหมือนลูกหมาที่รอเจ้าของกลับบ้านยังไงยังงั้น สาบานว่านี่คือผู้ชายร่างหมีอายุ 22 (?)

“เมาแล้วทำไมไม่กลับบ้าน”

“อยากเจองายยย”

“มันใช่เวลามั้ยเนียล?”

“ไปเดินเล่นกัน!!”

อืม.. ไม่ฟังแถมยังเปลี่ยนเรื่องอีก

“ไม่ไป ง่วง! จะนอน”

“ไม่ไปจิงหยอ? (^ ·ᴥ·　^) ”

แล้วเสียงสองกับหน้าหมาป่วยนี่คืออะไร

“ไม่!”

— ไม่รู้ว่ามาหยุดอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อเมื่อไหร่ เอาจริงๆแล้วจีซองเป็นพวกแพ้อากาศเย็น แต่กลับออกมาเดินเล่นตอนตีห้าทั้งๆที่สวมแค่ชุดวอร์ม(ใส่นอน)กับสเวตเตอร์ตัวบางๆ แถมยังสวมแค่สลิปเปอร์อีก แต่ก็นะ.. ที่แพ้มากกว่าอากาศเย็นคงจะเป็นหน้าหมาป่วย /ไม่งั้นไม่ปล่อยให้หมายักษ์นี่มันลากออกมาด้วยหรอก

“เอาอะไรร้อนๆหน่อยมั้ย”

“ผมอยากกินเบียร์”

“พอแล้ว! เดี๋ยวจะปล่อยให้นอนเมาตรงนี้แล้วจะเดินกลับบ้านคนเดียว”

“พี่อะ...”

ไม่ปล่อยให้คนเด็กกว่างอแงต่อ เขาเดินไปล้วงบัตรทีมันนี่จากกระเป๋าเสื้ออีกคน(เพราะตัวเองไม่ได้พกมา สวมสลิปเปอร์ออกมาด้วยก็บุญแล้ว) แล้วเดินไปกดโกโก้ร้อนมาสองแก้ว ก่อนจะยื่นให้พนักงานตรงเค้าท์เตอร์คิดเงิน

รับแก้วคืนมาแล้วยื่นอีกแก้วให้อีกคนที่ยืนรออยู่หน้าร้าน แดเนียลใช้มืออีกข้างที่ว่างออกแรงดึงที่ต้นแขนของเขาให้เดินตามเจ้าตัวไป ระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไร เหมือนกับว่าพอได้ออกมารับอากาศตอนเช้าๆแบบนี้ก็ลืมคำพูดไปชั่วขณะ สูดกลิ่นสดชื่นของต้นไม้ที่ลอยมาตามลมก็รู้สึกเหมือนปอดสะอาดขึ้นมาเฉยๆ รู้ตัวอีกทีว่าเดินมาถึงแม่น้ำฮันแล้วก็ตอนที่แดเนียลกระตุกชายเสื้อให้นั่งลงไปตรงขั้นบันไดที่อีกคนทำความสะอาดโดยการใช้เท้าปัดๆ(?)ฝุ่นตรงนั้นออกให้แล้ว

“พี่.. พิงได้มั้ย”

ไม่เหมือนเป็นการขออนุญาตเท่าไหร่เพราะแดเนียลได้ทำการยึดไหล่ของเขาไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว..

ก็นะ ได้แต่ปล่อยไปเลยตามเลย พอเห็นอีกคนหลับตาพริ้มแบบนั้นก็ไม่กล้าจะใจร้ายด้วยหรอก

แต่ผ่านไปสักพักก็รู้สึกถึงอาการไร้ความรู้สึกตรงบริเวณหัวไหล่เล็กน้อ—ระดับนึงเลยแหละ หมายักษ์ก็คือหมายักษ์อะ ฮือ.. หนัก (≖͞_≖̥)

“เนียล.. แดเนียล หลับหรอ พี่..หนักอะ”

จบประโยคของเขาอีกคนก็เหมือนโดนไฟช็อต เพราะตอนแรกดูเหมือนจะหลับจริงๆแต่สะดุ้งตัวโยนขนาดนั้นก็รู้สึกสงสาร แถมยังทำสีหน้าแบบรู้สึกผิดสุดๆอีก ทำให้ต้องรีบโบกมือบอกปัดเป็นพัลวัน

“เอ้ยๆ แค่นิดเดียว.. นิดเดียว เอ่อ.. นอนต่อก็ได้”

“หลับไม่ลงแล่ว! -3- ”

“กินไปเยอะเลยหรอ ถึงได้กลับซะเช้า”

“ก็..นิดหน่อย”

“แล้วทำไมไม่กลับบ้าน มาหาทำไม”

“ก็บอกไปแล้วว่าคิดถึง”

“เห้อ~ นายนี่มัน...ฮัดชิ่ว!”

“หนาวหรอพี่”

“นิดหน่อย”

จบคำตอบของเขาอีกคนก็วางแก้วโกโก้(ที่คาดว่าน่าจะเหลือแค่ก้นๆแก้วแล้ว)ลงกับขั้นบันได ก่อนจะยกฝ่ามือขึ้นมาถูกันแรงๆไปมาสักพัก แล้วยื่นมาประกบเข้ากับแก้มของเขาเบาๆ...

เดธแอร์ไปประมาณ 5วินาที คงจะนิ่งเกินไปจนแดเนียลเอ่ยถามออกมา

“ไม่อุ่นขึ้นเลยหรอ”

อุ่นดิ.. อุ่นจนใจเต้นเลยเนี่ย ที่นิ่งนี่ไม่ใช่ว่าเห็นการกระทำของอีกฝ่ายดูไร้สาระหรืออะไรนะ แต่ว่าตื่นเต้นอยู่ เลยไม่รู้จะทำหน้ายังไงต่างหาก

“อ..เอ่อ พอ พอแล้ว ดีขึ้นแล้ว”

ว่าพร้อมปัดมือของอีกคนออกด้วย—เด็กนี่มันจะสัมผัสได้ถึงชีพจรของเขาที่เต้นเร็วขึ้นปะวะ

“จริงนะ”

ถามไม่พอ ยังเอี้ยวคอมาช้อนตามองด้วยหน้าหมาป่วยแบบนั้นอีก—เอาให้เป็นลมตรงนี้เลยมั้ย?

“เออ!”

ผลักหัวอีกคนออกด้วยท่าทางรำคาญเต็มทน แต่เปล่า.. จริงๆเขิน (.////.  )

“พี่! ดวงอาทิตย์ขึ้นแล้ว”

คนข้างๆทำท่าตื่นเต้น ชี้ไม้ชี้มือไปยังอีกฝากของฝั่งแม่น้ำที่เห็นขอบดวงอาทิตย์ขึ้นมาลิบๆพร้อมกับรัศมีสีแสดนั่น อ่า.. สวยจัง สวยจนซึ้งที่มันลากออกมาด้วยแต่เช้าแบบนี้

“สวยเนาะ”

“อื้ม”

“ชอบจัง”

“เหมือนกัน”

“หมายถึงพี่อ่ะ”

“ฮะ?”

“ชอบพี่อ่ะ (^___^) ”

“ไอ้—” ถึงกับพูดไม่ออกแล้วได้แต่ก้มหน้างุดลงกับฝ่ามือตัวเอง (〃艸〃)

แดเนียลนี่มีความสามารถแอทแทคหน้าซื่อได้ตลอด ถ้าหัวใจเหมือนแผ่นดินไหวตอนนี้ระดับความรุนแรงก็คงจะประมาณ 8.9 ริกเตอร์ได้ พลังทำลายล้างก็พอๆกับสึนามิที่ถล่มเกาะญี่ปุ่นนั่นแหละ

แล้วก็.. ถ้าถามถึงสถานะความสัมพันธ์ของเขากับแดเนียลก็.. ไม่รู้หรอก ก็คงจะเหมือนที่เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงยอมเดินตามมันออกมาทั้งๆที่ตัวเองสวมแค่สเวตเตอร์บางๆกับสลิปเปอร์นั่นแหละ อ่า.. ไม่รู้แล่ว!!! orz...

__________________________________________

หูยยยยยยย ทำไมกล้าเอาลง 555555

เหตุเกิดจากการฟัง drunk in the morning ที่เซอุน cover วนลูปเป็นรอบที่พันห้า 

ประกอบกับความภูมิใจนำเสนอของคุณแดนว่าตัวเองเป็นคอเบียร์ จนลั่นนี่แหละค่ะ

ลั่นจริงๆ เพราะสั้นจนตกใจเอง ชุ้นว่าชุ้นพิมพ์นานมากเลยแกร... /น้ามตาหลัย

เอาเถอะค่ะ ถือว่าคั่นเวลาระหว่างเข้าห้องน้ำ *มีเสียงตอบกลับมาว่าชุ้นขี้นานกว่าอ่านฟิคแกจบอีกนะ*

5555555555 โอยยยยย พอๆๆ เวิ่นเว้อเหลือเกิน

อยากมีแท็กบ้างจังแต่ไม่รู้จะมีคนเล่นมั้ย สมมุติๆว่ามีเนาะ 5555555555

สกรีมได้ที่ #101notfoundfic นะคะ สำหรับเรื่องก่อนๆถ้าคนที่เพิ่งมาเจอก็ใส่แท็กเดียวกันไปเลยค่ะ

ถ้าเค้าเห็นฟีดแบ็คเยอะ เค้าจะรีบปั่นเรื่องใหม่มาให้นะตะเอ๊งงง อิอิ้ /ยื่นอมยิ้ม

555 เอาล่ะค่ะ สำหรับคนที่ทนอ่านมาถึงตรงนี้ก็ขอบคุณมากๆนะคะ กรั่กๆๆ

ไว้เจอกันใหม่เมื่อเราสดใสกว่านี้ 5555555555 สวัสดีค่ะ ♥